Kees Buijs publiceerde in 2008 het boek Journalistieke kwaliteit in het crossmediale tijdperk. Wat me in het boek vooral opvalt, is dat er geen definitie wordt gegeven van kwaliteit. Ja, dat de feiten moeten kloppen. Daar komt het op neer. Dat is ook mijn bezwaar tegen veel reportages en achtergrondverhalen: je kunt nog zoveel deskundigen of experts spreken, maar het blijft het verhaal van de journalist. Hoe kun je dit voorkomen? Moet je niet je mediagebruikers meer betrekken bij de totstandkoming van een journalistiek product?
James Surowiecki is columnist voor The New Yorker en schrijver van het boek The Wisdom of Crowds: Why the Many Are Smarter Than the Few and How Collective Wisdom Shapes Business, Economies, Societies and Nations (2004). Surowiecki stelt dat onder de juiste omstandigheden groepen opmerkelijk intelligent en vaak slimmer zijn dan de slimsten in hun midden (zie ook het artikel van Theo van Stegeren van 30 juni 2006 op De Nieuwe Reporter: Wisdom of Crowds, oftewel: de menigte versus de redactie). ‘You could say it’s as if we’ve been programmed to be collectively smart.’
Niet langer zou de journalist als eenling in zijn ivoren toren moeten dicteren hoe het zit, maar hij bevraagt zijn publiek. In een ideale situatie zou een publiek direct kunnen aangeven bij een crossmediaal journalistiek proces wanneer de informatie niet juist is. Bel niet de standaard talking heads op uit je rolodesk. Dus niet één econoom raadplegen, maar laat een hele faculteit meedenken. Dat voorkomt dat duizenden kijkers ineens een suggestieve uitzending van Netwerk of Zembla voor hun kiezen krijgen en massaal achteraf gaan opbellen.
Maak de stappen die je als journalist zet, inzichtelijk. Zorg dat je bereikbaar bent en ontvankelijk voor nieuwe geluiden. Laat zien waar je de informatie vandaan haalt, zodat kritische mediagebruikers altijd met je mee kunnen kijken.
Een reactie plaatsen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten