Ik haal in mijn boek verschillende ‘nieuwe’ typen redacties aan. Het sterkste voorbeeld komt van Bart Brouwers die dit voorjaar op bezoek ging bij Nase Adresa in Tsjechië. ‘Is het een mediabedrijf, of hebben we het hier over de Tsjechische variant van Starbucks? Hoe dan ook, Nase Adresa (Ons Adres) probeert de journalistiek een totaal nieuwe draai te geven. Vorig jaar begonnen, heeft dit hyperlokale nieuwsplatform nu vier lokale weekkranten waarvan de redactie zetelt in even zoveel eigen cafés.’
Lees de bevindingen verder op het blog van Bart Brouwers. Een jaar eerder was Lex Boon van De Nieuwe Reporter ter plaatse en schreef: ‘Op een willekeurige ochtend zitten er twee dames aan de koffie met gebak, een student maakt gebruik van de wifi-verbinding. Aan een aangrenzend bureau wordt er door een van de zes redactieleden druk gewerkt aan de opmaak van de krant van die week …’ Lees verder over deze ‘hyperlokale’ krant bij De Nieuwe Reporter.
‘In’ je nieuws zitten is zoveel belangrijker dan op dat aircokantoor op het industrieterrein te zitten en je ANP-scherm maar F5-en. Dat het niet makkelijk is om zo hyperlocal te werken, vertelt Manuel Arqueta op de ‘lab’ pagina van Chicagonow.com. Hyperlocal: What not to do!
Met de derdejaarsstudenten van het profiel Nieuws en Media van de opleiding Media, Informatie en Communicatie ga ik ook een soort hyperlocal platform opzetten; de studenten moeten, verdeeld over Amsterdam, crossmediaal verslag doen vanuit een wijk of buurt, echt vanuit de ‘vezels’ van de stad. Ik ben benieuwd hoe de studenten het er vanaf gaan brengen. Ter inspiratie hebben ze in de periode ervoor individueel vanuit een standplaats gewerkt, zoals ik als proef zelf een paar dagen verbleef op de Zuidas in Amsterdam.
Juist crossmediale journalistiek biedt ruimte voor meer onderzoek en verdieping. In 2000 deed Felix Rottenberg intensief verslag in een documentairereeks over de Akbarstraat in Amsterdam-West. Daar was toen niets crossmediaals aan, maar stel je nu eens voor hoe hij dat crossmediaal zou aanpakken? Van pdf’jes van gemeentewerkers tot plattegronden, van audio tot video, fotoreportages …
Wat te denken van het werk van Tijn Sadee, correspondent voor de Wereldomroep in Brussel. Zijn blog ‘Wie is er bang voor Brussel?’ is een mooi voorbeeld van slow journalism. Een prettige afwisseling van audio, video, foto en tekst; allemaal content over Brussel. Ooit reed ik nog een extra blokje om zijn audioreportage op Radio 1 over de achterbuurten van Brussel af te luisteren.
Maar waarom heeft godbetert de Wereldomroep zo’n slechte en beperkte interface om haar blogs te categoriseren? Dit kan ik niet aanzien. Dat moet toch beter kunnen.
Een reactie plaatsen:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten